Siyaset nedir?
Siyaset, toplumda çatışma halinde olan düşüncelerin uzlaştırılması faaliyetidir.
Siyaset, eğitmek, yetiştirmek, düzenlemek anlamında bir yönetme bilgisi ve tekniği olarak tanımlanmaktadır. Politika ise 'Polis'ten türeyerek devlete ait olanı...
Politika, Aristo'dan gelir ve finalde Makyavel fetbazıyla 'her ne pahasına olursa olsun devleti ele geçirmek' için üçkağıt açar...
Politika, gribal bir sözcüktür. Boğazda gıcık yapar.
Siyaset başka mevzu...
***
Romanın, şiirin, resmin, kültürün siyaseti yok mu? Şiirin siyasetine, 'poetika' denir. Romanın siyasetine gelince o da Kemal Tahir-Cemil Meriç ile İngilizceye tapan yeni Türk romancılarını karşılaştıranlar tarafından bilinir...
Köşe yazıları, makaleler, denemelerin siyaseti derinde bir felsefenin dışa vurumu değil de nedir? Felsefe dediğimiz yüksek kafaların sınıf savaşımıdır, sınıf savaşı siyasi bir kapışmadır...
Kültürün siyaseti olmaz mı? Bal gibi olur.
Peygamberin sözlerini, "1500 yıllık eski tuhaf sözler" diye niteleyenler sömürge valisi tipi bir kültür siyaseti yapmaktadırlar!
Nedir? Aydınlanma ve pozitivizm kültürel bir reddiye değil midir medeniyetimize? Ondandır, biliyorsunuz Yunus'un sözleri oratoryo, opera falan yapılarak kilise müziğine esir edilmiştir. Yani Batı düşüncesi ile Doğu bilgeliği, sazlarıyla harman edilerek zamanın ruhuna uygun, dünyaya konuşan bir müzik dili oluşturulamamış, bizim ustalar turistik bir gösterinin mankenleri yapılmak istenmiştir...
***
Hele fikrinin önüne 'bilimsel' lafını koyanların siyaseti?
Ki Batı'da bile bunlarla dalga geçilmiştir. 'Bilimselcilere' Goethe, 'hadi len' çekmiştir. Marksist Althusser, 'bilim adamı laboratuvarında en ham çökelek siyasetleri ideoloji haline getirir' demiştir.
Anadolu Erenlerin siyasetine gelince. La ilahe illallah, Allah'tan başkasına tapmam, diye başlar...
İslam'ın siyaseti Tevhid, birlik düşüncesidir. Tasavvuf derseniz, insana yönelir. Kendini bilen rabbini de haddini de bilir, diyerek insanı terbiye eder...
Bütün pirlerin bir siyaseti vardır. Siyasetsiz insan olmaz. Olsa da şehvetperest komedyenlerin küfürbaz repertuarlarında olur. O da bizi alâkadar etmez.
Misal, Mevlânâ çıkıp gelse, bir kıyı kahvesine otursa, kalbinin siyasetini anlatsa acep kaç kişi irtica diye dudak büker?
Niyazi Mısrî, Fatih Camii'nin avlusuna oturup şiirlerini okusa: "Cevizin yeşil kabuğunu yemekle tat bulunmaz / Zahir ile ey fakih Kur'an-ı arzularsın / Gurbetliğe düşmeden mihnete sataşmadan / Kebap olup pişmeden püryanı arzularsın..."
Dese, sevilir mi sizce?
***
Benim siyasetime gelince.
Aydınlanma denen, tabiatı ötekileştirip esir alan ve bugünün iklim krizlerine, salgın hastalıklarına, açgözlülüğe neden olanların aksine tüm yaratılmışa şefkat gözüyle bakarım...
Bazen bir ağaca, bazen bir kuşa selam verdiğim olur. Çoğu zaman da mavi dalgalarına denizin...
Kalbim; mütevazılardan, kalbi kırıklardan, yalnızlardan ve merhamet ehlinden yana atar.
Kapitalizmin sınırlarında bile zenginliğin daha adil paylaşımından, fakir fukarayı kollamaktan, iyilik ve güzellik için yarışanlarla birlikte, "Lehül mülk, Mülk Allah'ındır" diyerekten gümbürder.
Nice taarruzlardan sağ çıkmış ana dilim Türkçe'nin dipsiz sularında deli fişek bir kâşiftir ruhum.
Bu cumhuriyetin evlâdı olarak aslımı bilir, göğsüme Fuzuli'nin de Ahmed Arif'in de beyitlerini kazırım.
Ve belki bir İsmet Özel şiiri, 'Nelerse ki yaşamak sözünü asi kılan..." Ve ezanlarla parlayan caddelerinde dolaşırken bu şahane ülkenin, bir Osmanlı torunu olduğumu sırt çantamda unutulmuş sararmış bir anı olarak değil, onurla hatırlarım...
Kurtuluş Savaşı'nın bayrak rengi askerlerine, o şehitlere, dedelerimiz savaşçı entelektüellere, o gazi-dervişlere nasıl gıpta ile bakıyorsam...
Tıpkı öyle...
***
MERAKLISINA: 'Lodosçuyum ezelden' yazımıza Hıncal Abi (Uluç) iltifat edince, kalben mütehassis olduk. Ustaya teşekkür ederiz...
